( Read more... )

Պատմությունը համասեռ չէ: Մարդկությունն ունի ոգու հզոր ժայթքման ժամանակաշրջաններ և ժամանակաշրջաններ, երբ ոգին կարծես թե չկա, բացակայում է, սկել է ընդհատակ: Ոգու հայտնության ժամանակները հրաբխային պոռթկումներ են. լավան՝ հրեղեն, շիկացած զանգված, դուրս է շատրվանում ընդերքից՝ պատրաստ ակնթարթորեն ընդունելու ամենախելացնոր ֆորմաները: Նույն կերպ և ոգու ( Read more... )

( Read more... )

Արդեն ասվել է, որ ազատության խնդիրը հիմնականն է: Որ գավառն ամենաշատը խորշում է ազատ, անկանխատեսելի մարդկանցից: Տեսանք նաև, որ Մարքսի տեսության մեջ ազատությունը explicite կերպով նույնպես հիմնարար դեր է կատարում,- ստրկացնել հնարավոր է միայն ազատ մարդուն, հետևաբար, եթե ստրկացման պրոցեսը պետք է շարունակական լինի, ապա ազատությունն էլ պետք է շարունակաբար ( Read more... )

( Read more... )

Ցանցն, ուրեմն, ունի մի բնորոշ գիծ՝ կենտրոնը ոչ մի տեղ չի հայտնաբերվում: Ցանցը ստիպում է, որպեսզի հայեցողի հայացքը դեգերի իր հանգույցներով, դրանց կապերով ու խճողումներով և այդպես էլ ոչ մի տեղ դադար չառնի: Արդեն ասվել է, որ թափառող հայացքի այս սիմպտոմատիկան բնորոշ է հենց գավառին: Սակայն մի քիչ պարզունակ կլիներ ասելը, թե ցանցի հեգեմոնիայով աշխարհը ( Read more... )

Համաշխարհային աղետից հետո դարեր, հազարամյակներ են պետք գալիս, որպեսզի կյանքը վերականգնվի: Նախ առաջ են գալիս կյանքի պարզագույն, պրիմիտիվ տեսակները, և հետո միայն աստիճանաբար սկսում բարդանալ, հղկվել, կատարելագործվել: Աղետից անմիջապես հետո վերանում է բազմազանությունը: Վերապրում են, որպես կանոն, կյանքի տարրագույն տեսակները՝ որպես հիմք նոր զարգացման. ( Read more... )

Եթե պետականաշինության հարցում անդրադառնանք անտիկ մտքի երկու մեծագույն ներկայացուցիչներին՝ Պլատոնին և Արիստոտելին, ապա որոշակի շփոթմունք կարող է ծագել համապատասխան երկի ընտրության հարցում: Հասկանալի է, որ Պլատոնի դեպքում դա նախ և առաջ «Պետությունն» է, իսկ Արիստոտելի դեպքում՝ «Պոլիտիկան»: Սակայն խնդիրն իրականում այդպես միանշանակ չէ: Ուսումնասիրողները ( Read more... )

Ես, սակայն, ունեմ մի ընթերցող, որ միշտ այստեղ՝ ինձ հետ է: Դա բուն հայոց լեզուն է, գրավոր հայերենը, մաշտոցյան շքեղ ավանդույթը, գեղագրական գլուխգործոց այս տառերը, որ հայ ինքնության խարաններն են՝ սրբազան սպիացող վերքերը, հայրերի բարբառը: Դա ևս ինքնագիտակցության ձև է: Հիշո՞ւմ ենք արդյոք հայերենով գրի առնված առաջին նախադասությունը՝ Սողոմոնին վերագրվող ( Read more... )

Նախքան խոսք ասելը հարկ է արդարացնել գրչի այս հերթական փորձը: Ոչինչ չես անի՝ գրող մարդն ապոլոգիա է պահանջում: Եթե գրում ես, ուրեմն - ընթերցվելու համար. ինքդ քեզ հազիվ թե վերապատմես քո իսկ մտքերն ու տպավորությունները: Առհասարակ՝ ինքնաարդարացման ինչպիսի՞ տարբերակներ են հնարավոր: Եթե ընդունենք, որ ցանկացած գիր որոշակի իմաստով նամակ է, իսկ նամակն ինքնին ( Read more... )